Artık, tüm yalnızlık ritüellerini gerçekleştirdiğim anılarla dolu odam yok. Kitaplarım yok. Anı kutum, resimlerim... Sadece bir yatak ve iki üç koli... Koskoca hayallerimi sığdırdığım bu odadan iki koli ve bir bavulun çıkmış olması şaşırttı beni.
Evet, taşınıyoruz bu evden. Yeni evimizle birlikte yeni mobilyalarımız, yeni komşularımız ve yeni hayatlarımız olacak. Eskiye dair her şeyi attım odamdaki, eski mobilyaları, fotoğrafları, bazı kitapları... Fakat gene de tüm bu boşluğun ortasında ve beni bekleyen yeni hayatın başında, kendimi antika bir vazo gibi hissediyorum. Zihnim anneannemin çeyiz sandığı sanki, ince ince işlenmiş oyalar misali tek tek anıları çıkarıyor karşıma. Hüzünler mi ağır geliyor sevinçler mi bilemiyorum. Ama tanıdık bir duygu bu benim için. En son İzmir'den ayrılırken de böyle hissetmiştim.
Eşyalara derin bir bağlılığım ve saygım var sanırım. Onlardan kopmak, insanlardan kopmaktan daha zor geliyor çoğu zaman bana. Neyse ki, bir çoğuna veda edebildim. Hem eşyalara hem insanlara hem de anılara...
Yeni bir i olarak, yeni evimizde yeni hayatıma başlayacağım. Şu an her şey çok güzel, küçük melankoli ataklarım hariç. Mutluyum. Hem kendimle hem O'nunla mutluyum.
Ve biliyorum,
her şey daha da güzel olacak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder