Tam bir sene önce bugün, o kadar farklı bir i vardı ki. Ne hayalleri vardı, neler yapardı, ne düşünürdü... Hepsini çok net hatırlıyorum. Değersizlik duygumda boğulmuştum, başkaları için yaşamıştım, oradan oraya savrulmuştum. Ben yoktum, kendimi onlara teslim edeli çok olmuştu. Hatta çoğu zaman, teslim alınmayan küçük bir kutuydum.
O kadar ince bir çizgideydim ki... Dibe düşmenin de sınırına gelmiştim. Düşecek yerim bile kalmamıştı. Çok iyi hatırlıyorum dipteki leş kokusunu. Yaşadığımı unutturuyordu bana, böylece daha az acı çektiğimi sanıyordum.
Fakat bir an, o karanlığın içinde, bir şeyleri değiştirmem gerektiğinin farkına vardım. Önümde çok uzun bir yol vardı. Aydınlık, göremeyeceğim kadar uzaktaydı. Karanlığa alışmış gözlerime rağmen, beni neyin beklediğini bilmeden, ışığa yürüdüm.
Şükür ki, kör olmadan aydınlığa çıkabildim. Düşe kalka da olsa ulaştım. Kolay mıydı? Değildi elbette. Ama ziyadesiyle değdi buna.
Evet, tam bir sene geçti... Bir sene de, tüm acılarım geçti. Çok farklı bir i var şimdi. Mutlu bir i, huzurlu bir i, sevmeyi bilen bir i, hatalarını görebilen bir i... Artık, gerçekten içten gülen bir i...
O karanlık çukura düşmemde ve oradan çıkmamda bana yardımcı olan herkese, içten bir teşekkürü borç bilirim. Ama en çok da kendime...
Saygılar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder