İnsanlık tarihinin yegane iki gerçeği var: vahşet ve açgözlülük.
Bir dünya tarihi düşünün ki, hiçbir surette var olanı paylaşamayan nesiller barındırmış içinde. Hep tekerrür etmiş, savaşlarla, katliamlarla, soykırımla, açgözlülükle.
Doymak bilmeyen ruhlarımız, dünyanın her bir noktasında kötülüğe gebe. Hiçbir toprak parçası, hiçbir su damlası kalmamıştır ki, nesiller boyu süren bu zalimliğe şahit olmamış.
Tarihi okumak, şimdiyi görmek içimde ara ara kıpırdanan huzur duygusunu yok ediyor.
Neden hep savaşmak zorundayız? Neden hep daha fazlası?
İnsan doğası bu mu sadece? İnsan, hep kötülüğe dair mi seçimler yapmalı?
Cevabı belli olan, ama her zaman cevapsız kalması tercih edilen sorular...
Neyse, her şeyimizi yok ettiğimiz gün, elimizde boşluktan başka bir şey kalmadığında, göreceğiz bence güzel günleri. Hiçlikten, mutluluk doğar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder