Özleyeceğim insan sayısı giderek artıyor. Gidiyorlar bir yerlere. Onlarla birlikte, bir sürü i de gidiyor benden. Gülerek uğurluyorum onları. Gözlerimse doluyor onlar gittikten sonra. Daha fazla dökecek göz yaşım kalmadı diye düşünürken, hala akan her bir göz yaşımda, onları ne kadar sevdiğimi anımsıyorum, gülüyorum. Dudağımın kıvrımında kalıp kuruyor göz yaşlarım. Dönecekleri güne kadar hepsi orada birikip kuruyorlar. Geldiklerinde ne çok şey anlatacağım onlara, sadece bunu düşünüyorum. Unutulmamak için ağlıyorum belki de. Ya da onlarsız yaşamak zor olacak diye... Ama eninde sonunda, tüm yokluklara alışıyorum ben de.
Aslında özetle;
Ben kalacağım, onlar gidecekler, ben bekleyeceğim, onlar dönecekler, ben değişeceğim, onlar değişecekler. Bizler değişeceğiz. Acaba biz, tekrardan "biz" olabilecek miyiz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder