25 Şubat 2012 Cumartesi

Bazen ben hayatı değil de, hayat beni yaşıyormuş gibi geliyor.


Bu aralar durmam gerekiyor gibi hissediyorum. Soluklanmalıyım sanırım biraz, yatağa uzanıp boş boş tavana bakmalıyım mesela. 

Ya da etrafımdaki insan yığınından sıyrılmalıyım. Nefes alamıyorum çünkü birkaç gündür, her bir nefesimi içlerine çekip tüketiyorlar sanki beni. 

Ve ne çok yorgunluk ve bıkkınlık var şu küçücük bünyemde.


Bir parça yalnızlık,
aslında,
özlem duyduğum.

1 yorum:

  1. herkesin derdi başka, ben de yalnız kalmaktan usandım bıktım, içimde kocaman bir boşluk büyüyor.

    YanıtlaSil